– Պարոն Դադասյան, մեր տեղեկություններով, արդեն 36 տարի պետական կարգավիճակ ունեցող ձեր մշակութային օջախի համար վերջապես հայտարարվել է թատրոնի շենքի շինարարության մրցույթ…

– Այո՛, հայտարարությունն արդեն տարածվել է, ինչը նշանակում է՝ «սայլը տեղից շարժվել է»: Հայտարարության մեջ նշված է, որ շինարարության աշխատանքները պետք է տեւեն 14 ամիս՝ Գեւորգ Քոչար 21 հասցեում գտնվող շենքի 3-րդ հարկի 950 քմ մակերեսով տարածքում: (Ի դեպ, ասում են, որ խորհրդային տարիներին այս շենքը Հայաստանի Կենտրոնական կոմիտեն կառուցել է իբրեւ սգո տուն):

– Ձեր խոսքերից կարելի է ենթադրել, որ «մնջախաղի հարաբերություններն» արդեն լավ են կառավարության հետ:

– Մենք տարիներ շարունակ, առանց տարածք ունենալու, աշխատել ենք գերլարումով, բեմադրել ենք ներկայացումներ, մասնակցել հանրապետական միջոցառումների ու բազմաթիվ միջազգային փառատոների, մրցույթների, ի վերջո, Հայաստանում առաջին անգամ իրականացրել ենք մնջախաղի միջազգային փառատոն: Սրանք ապացույցն են, որ այս ժանրը ոչ միայն իրավունք ունի ունենալ իր սեփական տարածքը, այլեւ զարգանալ, մանավանդ որ, ժամանակակից թատրոնի տենդենցները գնում են դեպի վիզուալ թատրոն, որտեղ, եթե ոչ առավել, ապա շարժումը դառնում է խոսքին համարժեք: Մի բան էլ՝ պետությունը ոչ թե պարտավոր է պետական կարգավիճակից ելնելով թատրոնին տրամադրել տարածք միայն այն պատճառով, որ այն պետական է, այլ առաջին հերթին պետք է հաշվի առնել, թե ինչ ձեռքբերումներ է գրանցել տվյալ օջախը, թույլ տվեք նկատել, այն էլ մեր դեպքում, որ փաստորեն տասնամյակներ գոյատեւել ենք առանց սեփական տարածքի (օրինակ, Շվեդիայի մշակույթի նախարարության ենթակայությամբ գործող թատրոնների ֆինանսավորումը կախված է նախորդ թատերաշրջանի ընթացքում նրանց ձեռք բերած հաջողություններից եւ անհաջողություններից.- Ս.Դ.):

Հայկական միջնադարյան թատրոնի գործնական ուսումնասիրությունների ընթացքում մեր խաղացանկում հայտնվել են այնպիսի ներկայացումներ, որոնք առանձնանում են ոչ միայն իրենց ազգային թեմաների, այլեւ արտահայտչամիջոցների եւ մոտեցումների յուրահատկությամբ, ինչն անխոս արդյունք է մեր միջնադարյան տաղերի, հոգեւոր երաժշտության, մանրանկարչության, մատենագրության խորը ուսումնասիրության եւ այլն: Այս մասին միջազգային տարբեր հարթակներում քանիցս փաստել են անվանի շատ թատերական փորձագետներ: Օրինակ, Վաչե Շարաֆյանի երաժշտությամբ «Շերանիկում» Հաղպատի ավետարանի միջնադարյան մանրանկարչության խոսուն կերպարներն են դարձել բեմադրության առիթը:

Սամվել ԴԱՆԻԵԼՅԱՆ

Ավելին՝ aravot.am