Նախորդ տարի գրել էի, որ Երեւանը ամառային քաղաք է: Ու քանի որ հիմա նորից ամառ է, Երեւանի ընկալումս կրկին սրացել է: Երբեմն դժվար է տարանջատել, թե ի՞նչն ենք ավելի շատ կարոտում՝ անհոգ մանկությունը Երեւանում, թե բուն Երեւանը:

Ինձ մոտ բարի կարոտ է, կարոտախտ չէ: Այսօր վաղ առավոտյան քայլում էի շոգից բեզարած ու առավոտյան կարճ, բայց անուշ երազները վայելող Երեւանի փողոցներով ու կարոտը ինձ չգիտես ինչու տեղափոխեց 1990 թվականի ամառ:

Այդ ամռանը մեր բակում ու երեւանյան տասնյակ այլ բակերում «ապրում էին» Խորխե Բուրուչագան ու Սերխիո Գոյկոէչեան (Դիեգո Մարադոնայի մասին չեմ ասում), Լոտար Մաթեուսը ու Սալվատորե Սկիլաչին: Ֆուտբոլի աշխարհի առաջնությունն էր, ու մեր բակը մեկ ամիս ապրում էր դրանով:

Բակերում ձեւավորվում էին հավաքականներ՝ Արգենտինայի, Գերմանիայի, Իտալիայի: Դրանք հիմնականում բաղկացած էին 2-3 խաղացողներից, սակայն, հաշվի առնելով բակերի չափերը, դա լրիվ բավարար էր: Ես խաղում էի Գերմանիայի հավաքականի կազմում, մեր թիմում էին նաեւ մեր բակի Դավիթը ու Սերգեյը: Երեք անդամ ուներ նաեւ մեր բակի Արգենտինայի հավաքականը՝ Արթուրը (Մարադոնա), Ալյոշան (Գոյկոէչեա) եւ Տոլիկը (Բուրուչագա): Արթուրն իսկապես ֆանտաստիկ ֆուտբոլ էր խաղում ու Մարադոնա կոչվելու լեգիտիմ իրավունք ուներ: Իսկ Տոլիկը մոտ երկու տարի անց ողբերգորեն զոհվեց… Բայց ես նրան միշտ կհիշեմ որպես մեր բակի Խորխե Բուրուչագան:

Արա Թադևոսյան Մեդիամաքսի տնօրեն

Ավելին՝ mediamax.am