Երբ ես 18 տարեկան էի… ամեն ինչ անում էի, որ կյանքս լի լինի հեքիաթով, միտքս ձգտում էր դեպի Էյնշտեյն ու Լազարեւ, սիրտս ձգտում էր դեպի Դոստոեվսկու «Ապուշ», ճամփես ու միամտությունս մեր Դավիթինն էր, իսկ իրականությունս կյանքից առանձին գոյություն ունեցող Պետ Համալսարանն էր և կյանքում պարկեշտ գոյատևելու առօրյա դանդաղ պայքարը։

Բայց անգամ այդ ժամանակ… կասկածը ներխուժում էր ջախջախիչ և ամրապնդող թշնամու նման, այն կասկածը, որ գուցե հեքիաթներ չկան, և պետք է լինել ուղղակի խորամանկ, գեղեցիկ պատկերների համար։

Համարձակությունն ու անվախությունը… դեռ մանկուց ինձ շեղել ու գայթակղել են, ցավեցրել և մեծացրել են, հուսահատեցրել և ամրապնդել են։

Ես կին եմ, որը գիտի… լինել երջանիկ, հրճվել սեփական գոյությամբ, հալվել, անհետանալ սիրուց ու լինել անսահման այդ սիրո համար։

Ես կին եմ, որը չգիտի… հարմարվել, ենթարկվել, կեղծել, սեփական շահերի համար վախենալ, սեփական անձը խնայել։

Իմ միջի նուրբը… հանձնվում է կյանքին ամեն գիտակցված պահի։

Իսկ իմ միջի ուժեղը… ճիշտ է, վերջերս ավելի արագ է սովորում, բայց պետք է ասեմ, որ սովորաբար շատ բութ է, որովհետև սկզբում վախենում է, մեծ աղմուկ է հանում, հետո նոր վերհիշում է իր չափսերը ու սիրով կուլ տալիս, իր մեջ ներառում, ընդգրկում այն, ինչից զարթնել էր ինքը։

Մինչդեռ երկրի կյանքը բոլորը կենտրոնացնում են հենց մայրաքաղաքում… իմ հեքիաթը եռում է այնտեղ, որտեղ ես կամ:

Իսկ Դիլիջանը… այն չնաշխարհն է, որտեղ ամենից հաճախ ծավալվում է իմ հեքիաթը, որտեղ ամենից հաճախ նվիրում և նվիրվում եմ ես, որտեղ իմ 3-րդ տունն է, իմ սիրո տունն է։

Իմ միջի համարձակը… կյանքս դարձնում է հետաքրքիր, տանում ոչ հաճախ ընտրվող ուղիներով։

Մենք այն ենք, ինչ ուտում ենք, ուստի… դա պետք է անել ճաշակով, վայելելով և հետաքրքրասիրությամբ։

Ու կգա մի օր, երբ այս համատարած գլամուրն ու պաթոսը… կզիջի բնական, իսկական հին ու նորի խառնուրդին ու կարտահայտի մեր ամբողջ խայտաբղետությունը։

Իսկ դրա համար պետք է… ճանաչել սեփական անձը, հոգին, ակունքներն ու ժողովրդական իմաստությունը։

Իրարից տարբերվելու մարմաջը բոլորին դարձնում է իրար նման… երջանկասլաց՝ երջանկության ետևից սլացող, միշտ հմտաբար մոլորվելու նոր, տարբեր ու հետաքրքիր ուղիներ գտնելով։

Իսկ ես տառապում եմ… կյանքի երկակի դրսևորման անվերջության գեղեցկությունից։

Իմ միջի քննադատը… սկսել է հաճախ լռել, ավելի շատ վստահել ու ընդհանրապես արձակուրդ է գնացել վերջերս։

Իսկ սերը գալիս է… երբ կասկածներ չկան, երբ մաքուր ես ու մերկ, իսկ արբանյակն ուղղված է դեպի դրախտ:

Բայց կան պայքարներ, որտեղ պարտվելն է հաղթել… ուստի պարտվիր բոլոր հնարավոր կասկածները մարելուց հետո, ոչ թե միայն կամ նաև հաղթելու համար։

Անվերջ անդադար լինել պրպտող ու դռներ բացող… նշանակում է երբեք չկորցնել մանկական միամտությունն ու հետաքրքրասիրությունը։

Ավելին՝ https://www.vnews.am/culture/es-varda-avetisyann-em/?fbclid=IwAR2u-3SQob9dP29vnbQoY5u5hUy6iO0z5ZCkbSt7FLBBwmgSItAKroH5_cQ#.XUQAHqZgJMU.facebook