Արտակ Պապիկյանը անասնապահ է, ունի կովեր, այծեր, խոզեր։ Իր ասելով միշտ շուն է պահել․սարերում վտանգները շատ են, հավատարիմ շունն անհրաժեշտություն է։

«Սովորականի պես գնում էի աշխատանքի, շունս էլ, ինչպես միշտ, ինձ ճանապարհում էր։ Հասա աշխատանքի, շունս շրջվեց, որ տուն վերադառնա, մի քանի թափառող շների մոտեցավ, այդ պահին մի մեքենա կանգնեց, միջից կրակեցին շանս։ Ընկավ, վազեցի, գրկեցի։ Արդեն սատկել էր։ Դիմացս սևացավ, գիտակցությունս կորցրեցի»։

Արտակի շանը իր աչքի առաջ կրակել են, այս դեպքից հետո երկար ժամանակ ուշքի չի եկել, նյարդային խնդիրներ է ձեռք բերել։

Արտակի պատմությունից երեսուն տարի է անցել, սակայն երեսուն տարում շների վնասազերծման մեթոդները Գյումրիում չեն փոխվել։

Ա-ն 2014-ի հուլիսի 1-ից աշխատում է քաղաքապետարանում՝ «թափառող շների վնասազերծում» իրականացնող որսորդ հաստիքին։ «Երկար ժամանակ էին համոզում, ես չէի համաձայնվում»,- պատմում է Ա-ն: Ասում է՝ բանկի հետ խնդիրներ ունի, վարձով է ապրում (երկրաշարժին տունը քանդվել է, իսկ նորը չի ստացել), սոցիալական վիճակից ելնելով` վերջապես համաձայնվել է։ «Գիտեմ՝ սարսափելի բան է արածս»։ Ա-ի խոսքով՝ շուն շատ է սիրում, ինքն էլ մի քանի շուն է պահել։ «Վերջին անգամ գնացի կրակելու, շունը նայեց աչքերիս մեջ, չկարողացա կրակեմ, հրացանը իջեցրեցի, եկավ ձեռքերս լիզեց»։

Հովհաննես Խնուսյանը («Աղավնաբազե որսորդների, բնապահպանների միություն» ՀԿ-ի տնօրեն) շների սպանդը անընդունելի է համարում։ «Շուն կրակելը արատ է»,- ասում է Հովհաննեսը, բայց և կարծում է, որ անգամ քաղաքի բոլոր շներին ստերջացնելով խնդիրը չի լուծվի, որոշ ժամանակ անց հարակից գյուղերից շներ կգան քաղաք, մարդիկ էլ շների ձագերին հաճախ դուրս են գցում։ Կոչ է անում շների տերերին ավելի պատասխանատու լինել, նշում է՝ եթե ցեղական շուն գնեն ու գումար վճարեն, նման հեշտությամբ դուրս չեն հանի տնից։ ՀԿ տնօրենը մտահոգ է որսորդների վարկանիշով, ասում է՝ երբ շներին են կրակում, մարդիկ քաղաքապետարանին կամ համայնքին չեն մեղադրում, մեղադրում են որսորդին, իսկ որսորդը այս դեպքում պարզապես գործիք է։ «Էնպես չի, որ որսորդները վանդալներ են»,- վրդովվում է Խնուսյանը:
Գրեթե ամեն օր Գյումրիում կրակոց է հնչում, կրակում են քաղաքի շներին, կենտրոնում ու ծայրամասերում, բակերում ու հրապարակներում։ Ակտիվիստ բնապահպանները բողոքում են, դիմում են քաղաքապետարան, սակայն, ինչպես պարզվում է, կրակողը հենց քաղաքապետարանի պայմանագրային աշխատող է՝ քառասուն տարվա որսորդ, որն ըստ պայմանագրի՝ ամեն կրակած շան դիմաց ստանում է հազար հարյուր դրամ՝ ներառյալ հարկերը։

Որսորդը, ով ունի զենք կրելու իրավունք, սակայն օրենքով իրավունք չունի այն գործածելու բնակելի վայրում, ամեն օր օրենք է խախտում՝ վտանգելով բնակիչների կյանքը և գույքը, կատարում է իր աշխատանքը։ Քաղաքապետարանը արդեն երեսուն տարի է, գործածում է վարձու որսորդների պրակտիկան, ովքեր գնում և վերացնում են ագրեսիվ շներին, սակայն, նույն որսորդի հավաստմամբ` այսքան տարվա մեջ ո՛չ շների քանակն է նվազել, ո՛չ էլ ագրեսիան։

Բեռտա Մարտիրոսյան

Ավելին՝

Անտուն, բայց ոչ անսեր